Turbeskrivelse

Erdalssetra er ei av dei vakraste setrane våre. Landskapet er ope og fritt, men høge, steile fjellveggar er likevel ikkje langt unna. Botnbrear ligg i fjellsidene og sender stadig av garde snø, is og stein, og elva går i stride stryk heim over dalen. Det er liv i landskapet.

Frå garden Greidung går det bomveg som fører deg 2,2 km vidare i retning Erdalssetra og ca. 250 høgdemeter. Du kan betale både med kontante pengar og Vipps.

Frå parkeringsplassen ved enden av bomvegen til setra er det ca. 1,7 kilometer å gå og knapt 130 høgdemeter.

Du bør du berekne 2 timar på heile turen, og det doble om du går frå Greidung.

Sherpaer frå Nepal har vore med på å ruste opp den gamle setrevegen, og det er lagt grus på mykje av strekninga.

Eit lite stykke frå parkeringsplassen deler stien seg. Du kan gå den gamle stien forbi Loppeset, ein kvileplass for setrejentene og -gutane i gammal tid, eller du kan følgje ein traktorveg som er opparbeidd i seinare år. Det er ikkje langt før dei to vegane kjem saman att.

Lenger framme går stien forbi ein stein som har stått der gjennom mange generasjonar. Med litt fantasi kan du sjå ein person, og steinen har fått namnet Gryte-Pål. I alle tider har ein hatt mykje moro med Gryte-Pål. Ein prøver å lure kvarandre til å bukke for han, men tradisjonen seier at ein skal ikkje helse på Gryte-Pål!

Rett før du kjem til Hesthammaren, kan du sjå eit lite skilt som viser grensa mot Jostedalsbreen Nasjonalpark. Namnet Hesthammaren kjem av at hestane gjekk i hamne i dette området i gammal tid.

Når du har gått opp bakken ved Hesthammaren, flatar stien ut. Her kan du sjå rett mot Heimste Skadefonna. Denne fonna kan enkelte år gå så stor at ho demmer opp elva, og det kan bli skadeflaum heime i dalen. Ofte kan ho kome stor rundt jonsok-tider, og då er det ikkje trygt å vere i dette området.

Den fremste skadefonna (sjå kartet) tok i eldre tid krøter som søkte heim i dette området tidleg på sommaren. Bøndene gjekk då i lag om å setje opp ein mur som skulle hindre dette. Denne vert kalla Muren den dag i dag. Dei opna opp muren etter at fonna hadde gått.

Du går vidare opp ein bratt bakke, og så er du på Langesvodene. Her går stien på svaberg.

Midtvegs på Langesvodene går du forbi Tobakks-Jørn, ein liten stein på høgkant. Tradisjonen seier at han bør få litt fersk “skråtobakk” i det du passerer.

Så kjem du til Sleipesvoda. “Går du ut på Sleipesvoda, fer du over ende, og du kjem til å glide heilt ned på elva.” Det sa dei vaksne til ungane i eldre tider. Å skremme ungane slik var ikkje uvanleg oppseding for nokre generasjonar sidan. Det sig oftast vatn ned Sleipesvoda, og det fører til at det blir glatt. Men det er ikkje fare for å glide på elva.

Stien flatar ut, og du passerer Kolhammaren. Ein kan lure på om namnet kjem av at det har blitt brent kol her. Vi veit at det har vore brent kol i setredalen, men det mest trulege er at namnet kjem av den mørke fargen.

Når du kjem på Setresvoda, kan du sjå selbøen, og du er straks framme.